Przypowieść sentymentalna

Jako że grudzień dzień lada, więc i sentymentów wymierna liczba nie maleje. Dzisiaj Bum-Bum Pan przeczytał na zajęcia artykuł jeden o mieście Wrocławiu i przestrzeni. Autor tejże pisaniny filozof mądra głowa tęskno opowiedział o wrocławskim bezładzie i stwierdził tam, że kocha rozpierdol, kiedy z balkonu lecą fekalia a i z procy strzelane są różnego rodzaju klopsy i pyzy z pobliskiego spożywczego dyskontu. Pan Bum-Bum zaszlochał, uderzając głową w parapet koloru tęczy. Też kochał rozjebankę. Przypomniał sobie ulicę Spiżową. Nie ze względu na to mieszkanie na strychu i współlokatorów. Nie ze względu na historie pseudomiłosne, które tam budował. Bez odniesień do tego bajzlu, który tam miał. Przypomniał sobie miejsca, które przemierzał, kiedy tam mieszkał. Przewłóczył się, gdzie się dało, lubił w nocy wchodzić między bloki i przez wnętrze śmietników przemykać. To już nie wróci, nikt mu tego nie odda. Nikt nie odda mu takiej ilości palonych papierosów w drodze na przystanek. Mnóstwa śmieci, brudnych przejść i pojebanych pijaków. Zdebilniałych dresokibiców, kłócących się pedałów, starego menela, któremu wydawało się, że jest Elvisem Presleyem, nienormalnego murzyna z manią prześladowczą i bezdomnego, który jeździł w tramwajach z parasolem w reklamówce, a ów parasol był jego najlepszym przyjacielem. Mówił do niego i zapewniał mu przewiew w komunikacji miejskiej ku zażenowaniu innych współpasażerów o minach zazębionych, o ustach zwężonych.
Czasami z czasem się pogodzić nie da, oj nie oj nie, zgadzam się z filozofem mądrą głową . Podnoszę rękę w górę, na sercu palec kładę i przysięgam dostojnie.
Myślę sobie o tym jak bardzo inaczej być Panem Bum-Bum na Wejherowskiej. Inną tożsamość mieć i inne dyspozycje, postawy inne i emocje. Ten sam świat. Niedługo zniknąć czas, a może mienić się w blasku. Nieistotne.
Pan Bum-Bum ma wstrząs mózgu i oko mu wypłynęło z tego żalu. Współczuj mu czytelniku.